ได้รู้ กับ ได้เล่า

เพิ่งจะสังเกตตัวเองว่า...
อยากพูดน้อยลง อยากฟังมากขึ้น
อยากดูน้อยลง อยากอ่านมากขึ้น
อยากรู้มากขึ้น อยากเล่าน้อยลง

พฤติกรรมแบบสองบรรทัดแรก
น่าจะไม่แปลกเท่าไหร่ เพราะอาจเป็นความรู้สึก
อยากในแบบที่ซ่อนอยู่ในความคิดตัวเอง มาตลอดทุกช่วงวัย

ปัญหาน่าจะอยู่ที่ พฤติกรรมแบบบรรทัดที่ 3

รู้ตัวเองอยู่เสมอว่าเป็นคนพูดมาก ชอบเล่า ชอบบอกต่อ
ได้เจออะไรใหม่ๆ อะไรแปลกๆ เป็นต้องปั้นจนเป็นเรื่องมาเล่า
ที่สำคัญรู้สึกว่าตัวเองมีความสุข ที่ได้คุย ที่ได้เล่า ที่ได้โม้
แต่ช่วงหลังๆ มานี้ ไม่รู้สึกมีความสุขกับการคุย เล่า หรือโม้
กลับรู้สึกมีความสุขกว่าเมื่อแค่ ได้รู้ ได้คิด ได้เห็น อยู่คนเดียว
โดยไม่จำเป็นต้องเที่ยวไปเล่าให้คนโน้นคนนี้ฟัง
เพราะบางทีรู้สึกได้ว่า ใช่ว่าเรื่องที่เรารู้ คนอื่นเค้าจะอยากรู้
หรือบางทีคนที่จะฟังเรื่องเล่า เรื่องโม้ ของเรามันจะเหลือน้อยลง....

แต่พอลองสำรวจสมองของตัวเองอีกที...
ยิ่งรู้สึกไม่อยากคุย ไม่อยากเล่า ไม่อยากโม้ มากเท่าไหร่
ก็ยิ่งรู้สึกห่างออกจากคนที่เราเคยนึกถึง เวลาที่เราได้รู้ ได้เห็นอะไร
ค้นหาคำตอบว่าตัวจริงๆ ของเรา ยังมีความสุขกับการ "ได้เล่า" อยู่ไหม?
เพราะมั่นใจว่า ที่ผ่านมา ความคิดดีๆ ผลงานดีๆ มักเกิดจากการได้เล่า
ได้บอกต่อ แบบตรงไปตรงมา...

ค้นจนได้คำตอบว่า จริงๆ เราคงยังมีความรู้สึกอยากจะ "ได้เล่า"
ในขณะที่เราก็เริ่มจริงจังกับตัวเองในเรื่องที่ "ได้รู้" มากขึ้น
หวังว่าวันนึง เรื่องที่ได้รู้จะมีประโยชน์ขึ้น เมื่อได้เล่าออกไป


JKK*
24 June 2011
Bangkok, Thailand